آرمان روان

پسرم، عسلم، شيريني روزگارم بازم بعد از يه غيبت خيلي خيلي طولاني برگشتم. واقعا نميدونم چي بايد به تنبلي خودم بگم. بي حوصلگي در نوشتن از تو، خاطراتت، يادگاريها و شيرين زبونيهات كه كاش فقط خلاصه ميشد در نوشتن و نه به وجودت، به حرفات و حضورت. خيلي كليشه اي كه بگم بخاطر مشغله كاريه كه كمرنگ شدم چون فقط توجيهه. مادر بودن و مادري كردن زيباترين و لذت بخش ترين حس دنياست ولي گاهي اوقات اونقدر درگير خودم ميشم كه يادم ميره مادري كردن، يادم ميره تموم انرژيهاي منفي و افكار بد و مشوش رو ميشه با اين حس قشنگ از بين برد. اونقدر شيريني بودنت خارق العاده ست كه ميشه همه تلخي ها و ناكاميها رو باش موازنه كرد. ببخش مامانو بخاطر بي حوصلگي هاش، ببخش...